Kom, benevelt mie!

Wie Wannes Cappelle zegt, zegt Het Zesde Metaal. Met uitzondering welteverstaan van de Belgische pianist Nicolas Callot. Die begon spontaan aan Franz Schubert te denken, toen hij Cappelle enkele jaren geleden bezig hoorde. De pianist stelde aan Cappelle voor om samen in de ruim zeshonderd liederen van Schubert te duiken. Die vond dat wel een aantrekkelijk idee, maar het zou uiteindelijk tot vorig jaar duren voor de twee er effectief werk van maakten. Het opzet was simpel: Nicolas Callot zou enkele liederen uit het repertoire van Schubert selecteren en Wannes Cappelle zou daarvan de teksten – geschreven door Duitse dichters als Goethe – vertalen in het West-Vlaams. ‘Deze plaat’ heet Kom, benevelt mie! En Nicolas Callot overdrijft niet wanneer hij zegt dat ze klinkt alsof je met de twee muzikanten in dezelfde ruimte zit. In tegenstelling tot bij popmuziek, waarbij de stem van dichtbij wordt opgenomen en er achteraf nog effecten op worden gezet, wordt bij klassiek het geluid in de ruimte opgenomen. Zonder effecten. Voor wie Het Zesde Metaal gewoon is, zal dat rauw klinken, ja. Dat Cappelle daardoor breekbaarder en kwetsbaarder dan ooit tevoren klinkt, vindt Nicolas Callot juist het mooie aan de plaat. “Los van het feit dat die kwetsbaarheid ook in de muziek zit, krijg je daardoor als luisteraar het gevoel dat je iets beleeft. Een gevoel dat mensen ook tweehonderd jaar geleden moeten hebben ervaren, toen ze in een kamer bij Schubert rond de piano zaten. Ik hou niet van muziek als behang, en ik denk dat we gerust kunnen stellen dat Kom, benevelt mie! allesbehalve een album is dat in de achtergrond dreigt te verdwijnen.”