Bespieder van de Eerste Persoon

Bespieder van de Eerste Persoon is het laatste boek van Sam Shepard. Deze deels autobiografische novelle, in een uiterste krachtsinspanning geschreven en gedicteerd in het jaar voor zijn dood, vertelt vanuit een dubbel perspectief over een niet bij naam genoemde hoofdpersoon die een aandoening heeft die hem meer en meer afhankelijk maakt van de naasten die voor hem zorgen. Hij slijt zijn dagen op zijn veranda, vervuld van mijmeringen en herinneringen en het besef van vergankelijkheid en teloorgang, en wordt voortdurend bespied door een raadselachtige man die zijn dubbelganger zou kunnen zijn en becommentarieert wat hij waarneemt.

In ingetogen bewoordingen roept Sam Shepard een indringend beeld op van menselijke kwetsbaarheid, hoop en kracht.



Sam Shepard (1943-2017) schreef meer dan vijftig toneelstukken en zeven prozawerken. Hij won in 1979 de Pulitzerprijs voor drama. Als acteur speelde hij in meer dan vijftig films, werd diverse malen genomineerd voor belangrijke filmprijzen, waaronder een Oscarnominatie voor zijn rol in The Right Stuff in 1984. In 2012 werd hem een eredoctoraat verleend door Trinity College in Dublin. Hij was lid van de American Academy of Arts and Letters, waarvan hij de Gold Medal for Drama ontving, en hij werd opgenomen in de Theater Hall of Fame. Hij stierf op 27 juli 2017 aan de gevolgen van ALS.

Bespieder van de Eerste Persoon (Spy of the First Person) is het eerste boek van Sam Shepard dat wordt uitgegeven door Uitgeverij Nobelman. De vertaling van Shepards voorlaatste boek The One Inside staat op stapel



De pers over Bespieder van de Eerste Persoon

De thema's van deze roman zijn echt Shepard: vaders en zonen, verschuivende identiteiten en verschillende versies van de werkelijkheid; het idee dat er mensen zijn die observeren en mensen die geobserveerd worden in deze dompige wereld (...) Beckett weerklinkt in de nuchtere stijl van deze roman en er zijn existentiële echo's. (New York Times)

Shepards laatste roman is niet bedoeld als een definitief statement; daar zijn er genoeg van te vinden in zijn werkzame leven. Toch is het moeilijk niet ontroerd te worden door deze vonken van schoonheid en zich thuis voelen. (Los Angeles Times)

Als het erop aan komt is het minder een verhaal van actie dan van sfeer, en die sfeer is overweldigend, pijnlijk en melancholisch. (Kirkus Review)

Shepard geeft prachtig glans aan eenzaamheid in dit dunne maar rijke en ontroerende laatste boek. In de laatste regels ziet de oude man 'de maan groter en helderder worden ... twee zoons en hun vader, achter hen aan de anderen.' Shepards waardevolle boodschap is er een van hoop. (The Independent).