Leon de Winter ('s-Hertogenbosch, 24 februari 1954) is een Nederlandse schrijver, columnist en filmproducent. De Winter is de zoon van de handelaar in lompen en oude metalen Moos de Winter en Johanna Zeldenrust. Zijn orthodox-joodse ouders hadden als enigen van hun families de Tweede Wereldoorlogoverleefd (op een zus van zijn moeder na) en zij kregen na de oorlog op latere leeftijd vier kinderen van wie Leon de tweede zoon was. De Winter senior ging het financieel voor de wind; het gezin bewoonde een vrijstaande villa.

Toen De Winter elf jaar oud was stierf zijn vader op 52-jarige leeftijd aan een hartaanval. De Winter ging op zijn 20e naar de Filmacademie, waar hij bevriend raakte met de latere producent René Seegers en de latere regisseur Jean van de Velde. Het drietal verliet in 1978 zonder diploma de Filmacademie en richtte de Eerste Amsterdamse Filmassociatie (EAFA) op, die de televisiefilmsJunkieverdriet en De (ver)wording van de jongere Dürer maakte. De Winter was al tijdens zijn periode aan de Filmacademie gaan schrijven. Hij debuteerde in 1976 met de verhalenbundel Over de leegte in de wereld. Zijn boeken Zoeken naar Eileen W, Supertex, La place de la Bastille en De hemel van Hollywood werden verfilmd.

Halverwege de jaren tachtig ging de EAFA uit elkaar. De Winter veranderde tezelfdertijd van imago en van uitgeverij en hij verliet zijn vriendin. Bij De Bezige Bij verscheen zijn roman Kaplan. Naar aanleiding hiervan werd hij geïnterviewd door Jessica Durlacher die later zijn echtgenote zou worden. Ze hebben twee kinderen en wonen sinds nazomer 2008 in de Verenigde Staten, wat hij eerder dat jaar reeds in actualiteitenrubriek NOVA had bekendgemaakt.

Toen De Winter in 1992 meedeed aan een reclamespotje voor Libris monteerde Propria Cures een beeldje uit het reclamefilmpje op een foto van een massagraf. Het blad meende dat De Winter zijn Joodse achtergrond exploiteerde. De Winter spande een kort geding aan. Propria Cures werd veroordeeld tot een schadevergoeding van tienduizend gulden en het plaatsen van een rectificatie.

In 1994 begon hij samen met de Amerikaan Eric Pleskow het filmbedrijf Pleswin Entertainment Group. De Winter verhuisde naar Hollywood. Na ruzie met Delta Lloyd over de financiering werd het bedrijf opgedoekt en keerde hij terug naar Nederland. Vooral na 11 september 2001 ontwikkelde hij zich als publicist en talkshowgast. Hij publiceert sindsdien regelmatig opinieartikelen in het dagblad De Telegraaf en in de tijdschriften Elsevier, Die Welt en Der Spiegel. In Elsevier had de Winter een wekelijkse column. Zijn laatste column in het blad verscheen in het laatste nummer van 2007, op 28 december.

Hoewel de recensies van De Winters boeken niet zelden zeer kritisch zijn, worden ze over het algemeen goed verkocht. Volgens sommige critici zou De Winter niet 'literair genoeg' schrijven en te veel uit zijn op effect; steeds meer is De Winter in een 'hardboiled' stijl gaan schrijven, een schrijfstijl met zo weinig mogelijk opsmuk, weinig metaforen of bloemrijk taalgebruik. Bij het verschijnen van zijn roman, Het recht op terugkeer, werd hij hier door recensenten zowel om bekritiseerd als bewonderd.

De Winter en zijn echtgenote Jessica Durlacher waren in het najaar van 2005 gastdocenten aan de Universiteit van Berkeley voor het vak Anne Frank and After over vertaalde Nederlandse literatuur en film over de Holocaust. Hierover schreven beide auteurs columns in de Volkskrant.

Op 27 december 2007 maakte De Winter bekend te stoppen als columnist voor Elsevier. 

Bron: Wikipedia.